ขึ้นดอยเพื่อพบใจตนเอง

ในยุคที่โลกหมุนเร็วกว่าใจของเรา ความวุ่นวายจากภายนอกหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย เสียงแจ้งเตือนในโทรศัพท์ดังถี่กว่าเสียงธรรมชาติ และเราก็มักลืมไปว่าแท้จริงแล้ว ใจของเรากำลังต้องการ “ความสงบ” มากกว่าความสำเร็จเสียอีก

หนึ่งในสถานที่ที่ผู้แสวงหาความสงบมักนึกถึงคือ “ดอยดวงแก้วสัพพัญญู” สถานปฏิบัติธรรมบนยอดเขาอันเงียบสงบที่ตั้งอยู่ท่ามกลางขุนเขา จังหวัดเชียงใหม่ ที่ซึ่งไม่ได้มีแค่ธรรมชาติอันงดงาม หากแต่เปี่ยมล้นด้วยพลังศรัทธาและแสงแห่งธรรมที่ครูบาอาจารย์ได้บำเพ็ญเพียรมานานนับสิบปี

เส้นทางที่ไม่ใช่แค่ทางขึ้นเขา…แต่คือเส้นทางสู่ใจ

การเดินทางขึ้นดอยดวงแก้วไม่ใช่เพียงการท่องเที่ยว แต่มันคือการเดินทางกลับเข้าสู่ตัวตนอย่างแท้จริง เมื่อเราก้าวออกจากความสะดวกสบายของเมือง เข้าสู่ความเงียบของธรรมชาติ ทุกย่างก้าวคือโอกาสในการฟังเสียงข้างในของเราเอง ที่นั่น ไม่มีเสียงการจราจร ไม่มีไฟหน้าจอคอยรบกวน มีเพียงเสียงลมหายใจ เสียงนก เสียงธรรมชาติ และเสียงธรรมจากพระครูบาชัยยาปัถพี ที่คอยเตือนใจให้เราตื่นรู้ทุกขณะจิต การปฏิบัติธรรมบนดอยสูงอาจดูยากในสายตาคนเมือง แต่ที่นี่คุณจะพบว่า “ความลำบากคือของขวัญ” เพราะความไม่สะดวกสบายทางกาย จะทำให้ใจรู้จักความพอประมาณ ความอดทน และการปล่อยวาง กิจวัตรประจำวันของผู้มาปฏิบัติธรรมบนดอยดวงแก้วนั้นเรียบง่าย — ตื่นแต่เช้า สวดมนต์ ทำวัตร นั่งสมาธิ เดินจงกรม และรับฟังธรรมะ ทุกอย่างทำด้วยความสงบและมีสติ ทำให้ใจเริ่มเย็นลงอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเราเริ่ม “เห็นใจ” ของตนเองชัดขึ้นทีละน้อย

พบธรรมะกลางธรรมชาติ

หลายคนถามว่า “ธรรมะอยู่ที่ไหน?” แท้จริงแล้ว ธรรมะอยู่รอบตัวเรา — อยู่ในลมหายใจ อยู่ในต้นไม้ อยู่ในสายลม อยู่ในความเงียบ และอยู่ในตัวเรานี่เอง

เมื่อใจเราเงียบพอ เราจะเริ่มมองเห็นสิ่งที่เคยมองข้าม เห็นความไม่เที่ยง เห็นความทุกข์ เห็นความไม่มีตัวตน และในที่สุด เราอาจพบว่า…สิ่งที่เราตามหามาตลอดชีวิตนั้น ไม่ได้อยู่ที่ไหนไกลเลย — แต่อยู่ใน “ใจ” เรานี่เอง

ขึ้นดอย… แล้วจะกลับลงมาอย่างไร

แน่นอนว่าเราทุกคนต้องกลับลงมาสู่โลกของความเป็นจริง แต่อย่างน้อย การขึ้นดอยครั้งนี้จะไม่สูญเปล่า หากเรายังรักษาธรรมะไว้ในใจ และพยายามนำสิ่งที่ได้เรียนรู้บนดอย มาใช้กับชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นการมีสติระหว่างการทำงาน การรู้จักปล่อยวางในความสัมพันธ์ หรือการหาความสุขจากสิ่งที่เรียบง่าย

เพราะการ “ขึ้นดอย” ไม่ได้หมายถึงการหนีปัญหา
แต่หมายถึงการ “หยุด” เพื่อจะกลับไป “เริ่มใหม่” ด้วยใจที่ดีกว่าเดิม